De Westerse fysiologische ideeën over de voordelen van het gebruik van microcurrent (μa) ontstonden na de wetenschappelijke studie over de geleiding van biologische stroom in de cellen (Mitchell – Nobelprijs 1978). In 1982 bewees Cheng dat bij stimulatie onder de 500 microampère, de ATP verhoogde met 500 tot 800%, de eiwitsynthese met 70%, terwijl het membraantransport met 40% verbeterde. In de jaren 90 verklaarden Nobelprijswinnaars Neher en Sackman (1991) hoe deze microstroom werkt op het gedrag van het celmembraan, terwijl Boyer en Walker in 1997 het mechanisme van de ATP – productie verklaarden.